Een beetje thuis in het ziekenhuis
Kankerpatiënten die even willen ontsnappen aan het patiënt- of ziekenhuisgevoel zijn met één druk op de liftknop in een andere wereld. Op de tiende etage van het MCH Westeinde heeft de Haagse Brigitte Bosman een speciale kamer ingericht die alles behalve ‘ziekenhuis’ moet uitstralen. Wie behoefte heeft aan een praatje of een spelletje wil doen, kan er even binnenlopen. Voor vrouwen is er een speciale salon ingericht waar ze terecht kunnen voor een workshop make-up, ze hun nagels kunnen laten doen en wie stijve spieren heeft kan zich laten verwennen op de massagetafel.
,,Met het idee om een ziekenhuiskamer tot gezellig woonkamer om te toveren, loop ik al twee jaar rond,” zegt de 49-jarige uit Leidschenveen. Bosman strijdt sinds 2003 tegen kanker in haar longen. ,,Ik kreeg elf jaar geleden te horen dat ik nog drie tot zes maanden te leven had, maar ik ben er nog steeds.” In die jaren heeft Bosman dus al heel wat tijd in ziekenhuizen doorgebracht.
,,Met deze kamer en sfeer wil ik andere kankerpatiënten bieden wat ik al die tijd gemist heb. Daarmee bedoel ik vooral informatie over de ziekte en het contact met lotgenoten. Daarom begon ik een jaar geleden al met het uitdelen van tasjes op de chemo-afdeling, waarin allerlei informatie te vinden is over kanker.”
De tasjes zijn een succes en Bosman richtte daarom ook de stichting BriBosVerwentasjes op. Toch kruipt het bloed waar het niet gaan kan. Toen ze van het ziekenhuis een ruimte toegewezen kreeg om de spullen voor in de tasjes in te slaan, speelde Bosman al met het idee om een inloopkamer voor kankerpatiënten te beginnen.
We liepen door het ziekenhuis, op zoek naar een geschikte ruimte. Maar ik had die huiskamer natuurlijk allang in mijn hoofd,” zegt de 49-jarige met een on
deugende lach. ,,Toen we op deze ruimte stuitten wist ik het meteen: dit wordt mijn huiskamer. Rechts een woonkamer en links een salon met spiegels waar iedereen
lekker verwend kan worden.”
Gezellig
Het ziekenhuis beloonde Bosmans idee met toestemming. ,,We mochten zelfs de muren in een andere kleur te schilderen dan de ‘ziekenhuiskleuren’.
Eerst kwamen ze met allerlei felle kleuren, maar dan blijf je in die ziekenhuissfeer. Je moet je juist een beetje thuis voelen in het ziekenhuis. Het moet er gezellig zijn.”
Voor die gezelligheid heeft Bosman, samen met haar vriendin Debby Smith, die zelf hartpatiënt is, hard haar best gedaan. Samen gingen ze op jacht naar meubels
op Marktplaats, die ze schuurden en weer in de verf zetten. Via Facebook spoorde ze mensen aan om een bedrag te sponsoren. ,,We wilden heel graag kappersstoelen aanschaffen, maar toen de vrouw van wie we ze wilden kopen,zag voor welk doel ze nodig waren, mocht ik er niet eens meer voor betalen. Het geld dat we over hadden, wilden de donateurs niet terug en daarmee kunnen we nu andere spullen aanschaffen.”
De verbouwing was voor de vrouwen een hele klus. ,,Soms waren we net de lamme en de blinde,” lacht Bosman. Door haar hartziekte is Smith snel vermoeid en Bosman heeft ook haar lastige dagen. ,,Op het eerste gezicht zou je niet meteen zien dat we ziek zijn, maar we blijven patiënt.” De Haagse is één van de langst levende longkankerpatiënten in Nederland. Ze heeft nog één long en daarom kan een trap oplopen al een uitdaging zijn.
Kindje
Dat weerhield de vriendinnen er niet van om dag in, dag uit bezig te zijn met de woonkamer in het Westeinde. ,,Soms belde mijn dochter op: ‘Mam, kom je ook nog een keer thuis?’ Voor ik het wist had ik hier weer een hele middag doorgebracht,” lacht Bosman. ,,Soms hielden we onszelf voor om even een dagje rustig aan te doen, maar dan kreeg ik in de ochtend alweer een belletje van Brigitte. Of we toch niet nog een uurtje zouden gaan,” zegt Smith. ,,Het is een beetje ons kindje geworden.”
Voor kankerpatiënten bestaan er in veel gemeentes al inloophuizen, waar bijeenkomsten worden georganiseerd voor lotgenoten, familieleden van patiënten en ook veel informatie te verkrijgen is. Waarom dan toch een speciale inloopkamer? ,,Ik ben natuurlijk naar een paar inloophuizen geweest, maar het nadeel daarvan is dat ze vaak slecht bereikbaar zijn. Dat vond ik erg onhandig, omdat ik weinig energie had om zo’n reis te maken. Deze kamer is echt bedoeld voor vrouwen én mannen die in het ziekenhuis zijn voor behandeling of hun familieleden die zin hebben in een bakkie.”
Voor de vrouwen heeft Bosman een groot assortiment aan verzorgingsproducten voor nagels, gezicht en haar. ,,Mannen zijn ook welkom hoor, zo ga ik met de mannen naar een voetbal wedstrijd van ado met vooraf een heerlijk diner ,we bieden massages aan, daar kan iedereen gebruik van maken. Veel kankerpatienten krijgen namelijk stijve gewrichten. Voor vrouwen willen we wel make-up workshops gaan verzorgen, omdat veel van hen het moeilijk vinden dat ze geen wenkbrauwen of wimpers meer hebben.”
Ziek
De Bosman en Smith zorgen samen met vijf andere vrijwilligers dat er vijf dagen in de week, tussen 10.00 en 14.00 uur, iemand aanwezig is in de inloopkamer. Bosman houdt er rekening mee dat er dagen zullen zijn dat ze te ziek is om andere patiënten op te vangen.
,,Daarom zijn we hier met een team. Ook na elf jaar leef ik nog van dag tot dag. Plannen op de lange termijn doe ik nog steeds niet. Hoogstens een concert dat over drie maanden plaatsheeft, maar een vakantie volgend jaar ga ik nog niet boeken. Nu gaat het heel goed, maar ik weet dat het morgen anders kan zijn. En als ik overlijd, heb ik tenminste iets achtergelaten waar anderen wat aan hebben.”
